op een avond, laat,
hoorde ik vanuit de hemel luidkeels mijn naam
onverwijld verliet ik mijn kwartier
om de hoogste berg te beklimmen

in't begin was het pad bewegwijzerd en breed
maar al vlug, na elke bocht, werd het smaller en smaller
dan troffen zich sneeuw en rotsen, niets prijsgevend
buiten de voetstappen van deze zoeker zelf

af en toe brak er een schijnsel van de volle maan
door de scheuren in het zwarte wolkendek
en schonken net genoeg vertrouwen om verder te klauteren

aangekomen op de bergtop
knielend in de onberoerde sneeuw vroeg ik mij af:
ben ik nu werkelijk dichter bij de sterren?

uitgeput loste ik op in de fluwelen duisternis
en samen met mij de berg
een fragment van eeuwigheid later
werd ik plotseling gewekt
door een machtige straal van schitterend licht

de zwaartekracht draaide zich om
voor elke bescheiden stap die ik ooit genomen had
werd ik nu een miljoen kilometer omhoog getild
in het glorieuze firmament
door de hemelse armen van Genade

overspoeld door de waterval van goddelijke genade
worden de chakra wielen
door vloeibaar licht vervuld
overstromend
beginnen ze te tollen
rond de stralende as van het universum
jubelend
in pure dankbaarheid

het midden van de hemel
waar de Geest vertoeft
schittert als een symfonie van licht

daar, waar pure witte muziek bloesemt
wordt mijn Heer bekoord

de betoverende pracht van elk deeltje van Hem
is stralender als een miljoen sterren

aan de oever staat een stad
waar het in stromen van honing regent
de zoete smaak blijft onophoudelijk

Kabir zegt: kom, nederige zoeker,
en bezichtig het paleis van mijn grootse Heer